میوه خشک موژان مانند کشمش، آلو، زردآلو و انجیر قرن هاست که وجود داشته اند. شواهدی از خشک کردن میوه ها به عنوان وسیله ای برای نگهداری آنها برای مصرف بعدی و کاربردهای مختلف آشپزی به 12000 سال قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که میوه ها در آفتاب داغ خشک می شدند.
بعدها، تونل‌ها و خانه‌های آتش‌سوزی برای نگهداری میوه‌ها در جایی که نور خورشید آنقدر قوی نبود که آنها را خشک کند، استفاده شد.
روش‌های مشابه با استفاده از نور خورشید یا گرما با حداقل فرآوری یا افزودنی‌ها امروزه برای خشک کردن میوه‌های سنتی مانند خرما، انجیر، آلو، کشمش، زردآلو، هلو، سیب و گلابی استفاده می‌شود.
میوه های خشک غیر سنتی مانند زغال اخته، زغال اخته، گیلاس، توت فرنگی و انبه ممکن است با محلول های قند، کنسانتره آب میوه یا مواد نگهدارنده مانند سولفیت ها قبل از خشک شدن دم کرده یا نشوند.
در حالی که FDA معتقد است سولفیت ها به طور کلی برای حفظ رنگ و تازگی میوه های خشک بی خطر هستند.
پیشرفت‌های فناوری منجر به روش‌های خشک‌کردن جایگزینی شده است که کارآمدتر از خشک کردن آفتاب هستند و میوه‌های خشک را قادر می‌سازند تا تمام مواد مغذی خود را حفظ کنند.
اگر دما به اندازه کافی گرم نباشد، خشک کردن آفتاب می‌تواند بیشتر طول بکشد تا نتایج حاصل شود. اگر دما خیلی گرم باشد، میوه ممکن است تمام مواد مغذی خود را حفظ نکند.
روش‌های مدرن خشک‌کردن میوه‌ها با حرارت عبارتند از آب‌گیری اسمزی، یک روش کم‌آبی نسبی که به انرژی کمی نیاز دارد، اما امکان خشک کردن کارآمدتر را فراهم می‌کند.
خشک کردن خلاء، که از حرارت کم استفاده می کند. خشک کردن همرفت مایکروویو، که از امواج الکتریکی برای کاهش زمان خشک کردن و مصرف انرژی استفاده می کند. و انجماد خشک کردن، که شامل گرما نیست، اما اجازه می دهد تا کیفیت بهتر و حفظ مواد مغذی
میوه خشک منبع ارزشمندی از ویتامین ها، مواد معدنی، فیبر و مواد شیمیایی گیاهی است. در قفسه ثابت است و یک میان وعده خوش طعم و راحت برای کسانی که در حال حرکت هستند.
با این حال، علیرغم مشخصات مواد مغذی و فواید بی‌شماری برای سلامتی، میوه‌های خشک به‌عنوان منبع تغذیه‌ای در ایالات متحده به میزان قابل توجهی کم مصرف می‌شوند.
به طوری که تنها 6.9 درصد از آمریکایی‌ها گزارش داده‌اند که اصلاً میوه‌های خشک می‌خورند. میوه خشک می تواند به مشتریان کمک کند تا نیازهای غذایی روزانه خود را بهتر برآورده کنند.
