کسانی که برای دیدن جزئیات دنیا به شیشه عینک آفتابی وابسته هستند، سپاسگزاری فراوانی از رومیان دارند، که کشف کردند که می توان شیشه را برای بزرگنمایی اشیا دستکاری کرد.
مانند ذره بین های امروزی، رومی های ثروتمند دمنده های شیشه ای را برای ساخت کره های شیشه ای سفارش دادند. در مقابل متن کوچک، حروف و کلمات خوانا شدند.
تاریخچه عینک از کره های شیشه ای تا لنزهای شیشه ای با گذشت زمان، کارگران شیشه و ذهن مهندسی به تکمیل این هنر ادامه دادند.
بلوک‌ها و عدسی‌های شیشه‌ای منحنی نازک‌تر و نازک‌تر را ایجاد کردند. این کار ساده ای نبود، زیرا همانطور که می توانید تصور کنید، شیشه باید تا حد امکان شفاف، تمیز و صاف باشد تا اعوجاج به حداقل برسد.
در حالی که نام اولین کسی که این لنزهای شیشه ای را در یک قاب قرار داد را نمی دانیم، می دانیم که طولانی ترین عینک باقی مانده که از آنها می شناسیم به قرن سیزدهم برمی گردد.
آنها در ایتالیا ظهور کردند و بیشتر توسط راهبان پوشیده می شدند، که در آن زمان تنها افرادی بودند که مجاز به یادگیری خواندن و نوشتن بودند.
این عینک های اولیه دست و پا گیرتر از عینکی بودند که امروز می زنید. اغلب، لنزهای شیشه ای منحنی ضخیم را در قاب های چرمی یا چوبی قرار می دادند.
بنابراین می توانید تصور کنید که آنها نسبت به عینکی که ممکن است در حین خواندن این پست از آن استفاده کنید، راحت تر بودند. در نتیجه، راهبان مبتکر و عینک‌پوشان ثروتمند انگیزه داشتند تا طراحی را برای اندازه، کارایی و راحتی بهبود بخشند.
با گذشت زمان، عینک ها مراحل طراحی بسیاری را پشت سر گذاشته اند. اینها شامل عدسی هایی هستند که در قاب هایی با یک “هدبند” فلزی قرار گرفته اند که از روی پل عینک، به بالا و روی پیشانی کشیده می شود، تاج را می پوشاند، و انتهای دیگر نوار را به پشت سر متصل می کند.
